Η ώρα έχει πάει οχτώ το απόγευμα, σε περίοδο εξεταστικής και όλοι στο αμφιθέατρο περιμένουμε να ξεκινήσει η εξέταση. Δίπλα μου μια κοπέλα, γύρω στα 30, που στην προηγούμενη εξεταστική της απαγορεύτηκε η είσοδος από την καθηγήτρια γιατί άργησε πέντε λεπτά. Μόνο που αυτή τη φορά ήρθε ένα τέταρτο νωρίτερα για σιγουριά και έφερε μαζί και το παιδάκι της, ένα γλυκύτατο αγοράκι, γύρω στα εννιά, που του φόρεσαν μια μπλούζα με μια περικεφαλαία από μπροστά και το "SPARTA" από πίσω.
Έλεος ρε Δώρα με την καχυποψία σου, λέω από μέσα μου. Βρίσκεσαι σε ένα νησί με εκατοντάδες τουριστικά μαγαζάκια που πουλάνε μπλούζες "I love Greece", "SPARTA", "Come with me για να τη βρεις" και πάει λέγοντας. Είναι απλά μία ακόμη μπλούζα!
Κι ενώ οι μέρες περνούσαν, έρχεται πάλι ένα απόγευμα που με βρίσκει στο ίδιο αμφιθέατρο, στην ίδια θέση, με την κοπέλα και το παιδάκι δίπλα μου και αυτή τη φορά. Το αγοράκι κρατούσε στο χέρι του μαρκαδόρους και είχε γεμίσει τα χέρια του και τα πόδια του με ζωγραφιές.
Ανήσυχη ψυχή ο μικρός, λέω στη μαμά του.
Άσ'τα να πάνε και δεν βγαίνουν με τίποτα αυτές οι μπογιές. Δέκα ώρες θα τρίβω πάλι!, μου απαντάει με παράπονο.
Κι ενώ περιμέναμε τον καθηγητή να έρθει για να ξεκινήσει η εξέταση, το αγοράκι έκοβε τις τελευταίες του βόλτες πριν το βάλουν να καθίσει σε μια καρέκλα για να μην ενοχλεί τους εξεταζόμενους. Μία ζωγραφιά στο αριστερό του χέρι μου κίνησε την περιέργεια και έμεινα καρφωμένη να το κοιτάω για να καταλάβω αν ήταν όντως αυτό που νόμιζα. Ένας αγκυλωτός σταυρός.. Και να που δεν έπεσα έξω.. Μια σβάστικα ζωγραφισμένη από ένα παιδί στο ίδιο του το χέρι γιατί πολύ απλά αυτό του έμαθαν.. Και αυτό είναι ένα ακόμα χέρι, το οποίο αύριο αντί για μαρκαδόρους θα κρατάει μαχαίρι και θα σκοτώνει οτιδήποτε "διαφορετικό" βρεθεί μπροστά του..
Περαστικά μας..
