Γράμμα από ένα σκύλο..

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα που ήρθα στο σπίτι σου.. Όλα μου φαίνονταν περίεργα... και πολύ μεγάλα για μένα!! Ακόμα κι εσύ, φάνταζες γίγαντας στα μικροσκοπικά μου μάτια!

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που με μάλωσες.. Φώναζες πολύ δυνατά, επειδή σου λέρωσα το χαλί. Όχι, εγώ δεν σου είχα θυμώσει που με χτύπησες! Είχες δίκιο! Δεν θα σε ξαναστενοχωρούσα ποτέ!

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου συνάντηση με τους φίλους σου.. "Είναι καθαρόαιμο", τους έλεγες, "το αγόρασα 500 ευρώ". Εκείνοι με χάιδευαν συνέχεια και σε θαύμαζαν που είχες έναν καθαρόαιμο σκύλο. Χαιρόμουν πολύ που σε έκανα περήφανο!

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μας βόλτα.. Μου είχες φορέσει κάτι στο λαιμό για να μη με χάσεις, όπως έλεγες. Μα εγώ δεν θα έφευγα με τίποτα απ'την αγάπη σου!

Δεν θα ξεχάσω το πρώτο μου παιχνίδι.. Ήταν τόσο διασκεδαστικό!! Περίμενα πώς και πώς τη στιγμή που θα το έπαιρνες και θα το πετούσες μακρυά για να τρέξω να το πιάσω!

Δεν θα ξεχάσω το πρώτο μου μπάνιο.. Εγώ τιναζόμουν για να φύγει το νερό από πάνω μου και εσύ γελούσες δυνατά γιατί σε έβρεχα! Πόσο περήφανος ήμουν που σε έκανα να γελάς!

Δεν θα ξεχάσω τις πρώτες μας διακοπές.. Δεν χόρταινα να τσαλαβουτάω στα νερά και να σκάβω στην άμμο! Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος και τόσο τυχερός που σε είχα κοντά μου!

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που δεν μου έβαλες να φάω και δεν με έβγαλες βόλτα.. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος.. Νόμιζα πως με είχες ξεχάσει..

Δεν θα ξεχάσω την τελευταία μας βόλτα.. Μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε.. Πρώτη φορά πηγαίναμε βόλτα με το αμάξι, αλλά μου άρεσε πολύ! Όταν σταματήσαμε, μου άνοιξες την πόρτα και κατέβηκα γεμάτος όρεξη για παιχνίδι! Μα εσύ έφυγες.. Νόμιζα πως ήθελες να παίξουμε το παιχνίδι που παίζαμε παλιά, όταν ήμουν μικρός και μπορούσα ακόμη να τρέξω.. Όταν εσύ έτρεχες και εγώ σε κυνηγούσα.. Έκατσα εκεί όλο το βράδυ και όλη την επόμενη μέρα.. Και την επόμενη... Μα εσύ δεν γύρισες ποτέ..

Δεν θα ξεχάσω την αγάπη σου για μένα॥ Θα σε περιμένω εδώ, στο σημείο που σε είδα για τελευταία φορά॥ Συγχώρεσέ με που δεν μπόρεσα να παίξω μαζί σου.. Να σε κυνηγήσω ενώ εσύ έτρεχες με το αμάξι... Μα δεν μπορώ να τρέξω πια.. Δε νιώθω τα πόδια μου και είμαι εξαντλημένος.. Μα θα σε περιμένω εδώ..

Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ...

'Οταν τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία..

Ιούνης 2004, για καφέ κάπου στο κέντρο της Αθήνας.

Είναι από εκείνες τις καυτές ημέρες, που νομίζεις πως η επόμενη θα είναι και η τελευταία σου εισπνοή. Η ώρα περνούσε ήρεμα και την κουβέντα διέκοπταν μόνο κάτι αυστηρά και αγενέστατα "όχι" της Βάσως στους πλανόδιους επισκέπτες μας.

"Φοβάμαι πως έτσι θα καταντήσει η γενιά μας.. Θα γυρνάμε όλη μέρα από μαγαζί σε μαγαζί και από τραπέζι σε τραπέζι πουλώντας, πότε χαρτομάντιλα με άρωμα φραγκοστάφυλο και πότε εκείνα τα σπαστικά σκυλάκια που τιτιβίζουν σαν τρελά (ε, γάβγισμα δεν το λες), κάνοντας κωλοτούμπες που θα ζήλευε και ο Μελισσανίδης!"

"Μπα", ακούγεται η Βάσω (αμέ.. εκτός απ' το"όχι", ξέρει και το "μπα"), "εγώ θα γυρνάω από περιοχή σε περιοχή και από τράπεζ-α σε τράπεζ-α.. Όλο και κάποιον κούκλο, ανύπαντρο Διευθυντή τράπεζας θα πετύχω."

"Βάσω μου", της λέω προσπαθώντας να μαντέψω το χρώμα του προσώπου μου, που από ροζ, λόγω καύσωνα, είχε γίνει μπλε, λόγω ασφυξίας από το τσιγάρο της Βάσως και τώρα πια κόκκινο, λόγω επικείμενου εγκεφαλικού (σε τι κόσμο ζούμε πια;;;;;), "τα φράγκα δεν είναι το παν. Κοίτα λίγο γύρω σου.. Άνθρωποι παν κι έρχονται! Άλλοι φτωχοί, άλλοι πλούσιοι, παρ' όλα αυτά είναι άνθρωποι και οι άνθρωποι κάποια στιγμή 'φεύγουν'. Τι να τα κάνεις τα λεφτά αν δεν μπορείς να σηκωθείς απ' το κρεβάτι; Η υγεία φέρνει την ευτυχία να το ξέρεις..."

Κι εκείνη τη στιγμή, άλλος ένας πλανόδιος επισκέπτης πλησιάζει το τραπέζι μας, διακόπτοντας αυτή τη φορά το μονόλογό μου πάνω που είχα ταυτιστεί με το ρόλο της Μητέρας Τερέζας. Ήταν ένας ηλικιωμένος, αξιολάτρευτος κύριος, που κρατούσε σφιχτά ένα χοντρό βιβλίο και ένα στυλό.

"Καλησπέρα σας, δεν θα σας απασχολήσω πολύ. Απλά θέλω, σας παρακαλώ, να διαβάσετε την πρώτη σελίδα αυτού του βιβλίου."

Στη σελίδα έγραφε:

Γεια χαρά! Είμαι η Κατερίνα Μ., 26 χρονών, και εδώ και δύο χρόνια πάσχω από καρκίνο. Οι γιατροί λένε πως η κατάστασή μου είναι μη αναστρέψιμη καθώς και οι δύο εγχειρίσεις μου ήταν αποτυχημένες. Σίγουρα, η πρώτη σκέψη που θα κάνατε θα ήταν ότι χρειάζομαι λεφτά και δε σας κατηγορώ. Ίσως ήμουν κι εγώ έτσι πριν καταλάβω το πόσο αξίζει να ζεις.. Γι' αυτό, θα ήθελα να μου κάνετε μια χάρη.. Και ας μη με γνωρίζετε.. Οι σελίδες που ακολουθούν είναι λευκές.. Θέλω να τις γεμίσετε γράφοντας μου κάτι ωραίο.. Κάτι που θα μου δώσει δύναμη να παλέψω όχι με το θάνατο, αλλά για τη ζωή, μία ακόμη μέρα..

Να χαμογελάτε πάντα!
Σας φιλώ,
Κατερίνα

" Να χτίσουμε ένα πορνείο! Ούτως ή άλλως όλοι εκπορνεύονται σήμερα.."

Ήταν μία πολύ κουραστική ημέρα, αν και Σάββατο, και η ανάγκη να γυρίσω γρήγορα σπίτι είχε περιορίσει μέχρι και το οπτικό μου πεδίο.. Κοιτούσα, αλλά δεν έβλεπα τίποτα και ο σχωρεμένος Michael τραγουδούσε μες στ' αυτί μου σαν δαιμονισμένος. Κι εκεί που το θαύμα είχε επιτέλους γίνει και πάτησα το πόδι μου στο σταθμό του Μεγάρου Μουσικής (ω, ήμουν τόσο κοντά στο σπίτι.. Στις πιτζαμούλες που τόσο μου είχαν λείψει μετα το βίαιο, πρωινό ξύπνημα..), μία κοριτσίστικη λεπτή φωνούλα σκέπασε για λίγα δευτερόλεπτα τη φωνή του Μιχάλη, που εκείνη την στιγμή μου εκμυστηρευόταν πως ο έρωτάς του δεν ήταν η Billie Jean...


"Συγνώμη, να σας απασχολήσω για λίγο;"

" Βεβαία!" της απαντάω.. Μία μίξη του "βεβαίως" και του "βέβαια" που θα έκανα ούτως ή άλλως, ό,τι κι αν ήθελα να πω, λόγω της ανεξήγητης αμηχανίας που με πιάνει όταν μιλάω με άνθρωπο..


Το κορίτσι άρχισε να μου δείχνει τις υπέροχες χειροποίητες καρτούλες του, δεμένες ευγενικά με μία λευκή κορδέλα, και δικαιολογώντας μου ταυτόχρονα αυτή της την κίνηση λες και έπρεπε σε κάποιον να λογοδοτήσει για το ταλέντο της και το θάρρος της να βγει εκεί έξω στην, γεμάτη φιλαυτία, πραγματικότητα, όπου οι μισοί θα την περνούσαν για ζητιάνα και οι άλλοι μισοί για "απόφοιτη" του ΟΚΑΝΑ.


" Πήγα, ξέρεις, σε πολλά καταστήματα για να τις προωθήσω, αλλά μου είπαν πως οι κάρτες δεν φεύγουν κι έτσι αποφάσισα να αρχίσω να τις πουλάω στο δρόμο. Ξέρεις, είμαι άφραγκη εδώ και καιρό και πάλι καλά που ξεκίνησα εχθές να παραδίδω κάποια μαθήματα ζωγραφικής γιατί δεν ξέρω τι θα έκανα διαφορετικά. Έχω και αυτό εδώ το πινακάκι, 4 ευρώ. Νομίζεις ότι είναι πολλά τα 4 ευρώ γι' αυτό εδώ;"

"Όχι, αντιθέτως.." της απάντησα, θέλοντας να την πιάσω απ'τα μπράτσα και να την ταρακουνήσω τόσο δυνατά, να εξαφανιζόταν όλη η ασχήμια που ένιωθε για τον εαυτό της εκείνη τη στιγμή.

"Φαίνομαι για ζητιάνα, έτσι; Πρέπει οπωσδήποτε να ντυθώ πιο καλά την επόμενη φορά.. Και αυτό το παλτό θέλει αλλαγή.."

Ξαφνικά έπαψα να την ακούω. Αισθάνθηκα τόσο άσχημα που ένιωθε έτσι για τον εαυτό της -τον οποίο κάποιοι άλλοι θέλησαν να τον φτάσουν σε σημείο να βγει στο δρόμο για να πουλήσει τις υπέροχες κάρτες του- που απλά ο οργανισμός μου έθεσε σε λειτουργία την άμυνά του με το να μου φράξει τα τύμπανα. Αμέσως μετά την πολύ μικρής διάρκειας κώφωσή μου άρχισα να της διηγούμαι κι εγώ την ιστορία μου..

" Κι εγώ ψάχνω για δουλειά. Και για σπίτι διότι αυτή τη στιγμή με φιλοξενούν. Νιώθω άσχημα ξέρεις με το να μένω σε ξένο σπίτι... Αφού ώρες ώρες σκέφτομαι να πάρω καμιά κιθάρα και να βγω να παίζω στους δρόμους.."

" Ω, δεν ξέρω κι εγώ να σου συστήσω κάποια δουλειά... Ξέρεις, είναι ο κύριος Γιάννης εδώ πιο πάνω και παίζει κιθάρα στους περαστικούς. Ο κύριος Γιάννης έχει παίξει και με τον Σαββόπουλο, αλλά αυτό δεν το ξέρουν οι περαστικοί και τυχαίνουν μέρες που δεν του αφήνουν καθόλου χρήματα.. Ξέρεις κάτι; Έγω λέω να χτίσουμε ένα πορνείο για να ζήσουμε! Ούτως ή άλλως όλοι εκπορνεύονται στις μέρες μας.."

Δεν έχω βρει ακόμη τον λόγο που με έκανε να γράψω γι' αυτή μου τη συνάντηση... Ίσως νιώθω μίσος γι' αυτούς που δέχονται να υπάρχουν παιδιά, σαν αυτό το κορίτσι, που πουλάν το ταλέντο τους στη βρωμιά της Αθήνας.. Ίσως γιατί μέσα σ' αυτή τη βρωμιά, υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτηκαν έστω και για ένα δευτερόλεπτο ότι το κορίτσι αυτό είναι πρεζάκι ή ζητιάνα, ή ότι εγώ είμαι τρελή που κάθησα και μίλησα μαζί της.. Ίσως, όμως, γιατί τελικά είχε δίκιο.. "Ούτως ή άλλως όλοι εκπορνέυονται στις μέρες μας"...