'Οταν τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία..

Ιούνης 2004, για καφέ κάπου στο κέντρο της Αθήνας.

Είναι από εκείνες τις καυτές ημέρες, που νομίζεις πως η επόμενη θα είναι και η τελευταία σου εισπνοή. Η ώρα περνούσε ήρεμα και την κουβέντα διέκοπταν μόνο κάτι αυστηρά και αγενέστατα "όχι" της Βάσως στους πλανόδιους επισκέπτες μας.

"Φοβάμαι πως έτσι θα καταντήσει η γενιά μας.. Θα γυρνάμε όλη μέρα από μαγαζί σε μαγαζί και από τραπέζι σε τραπέζι πουλώντας, πότε χαρτομάντιλα με άρωμα φραγκοστάφυλο και πότε εκείνα τα σπαστικά σκυλάκια που τιτιβίζουν σαν τρελά (ε, γάβγισμα δεν το λες), κάνοντας κωλοτούμπες που θα ζήλευε και ο Μελισσανίδης!"

"Μπα", ακούγεται η Βάσω (αμέ.. εκτός απ' το"όχι", ξέρει και το "μπα"), "εγώ θα γυρνάω από περιοχή σε περιοχή και από τράπεζ-α σε τράπεζ-α.. Όλο και κάποιον κούκλο, ανύπαντρο Διευθυντή τράπεζας θα πετύχω."

"Βάσω μου", της λέω προσπαθώντας να μαντέψω το χρώμα του προσώπου μου, που από ροζ, λόγω καύσωνα, είχε γίνει μπλε, λόγω ασφυξίας από το τσιγάρο της Βάσως και τώρα πια κόκκινο, λόγω επικείμενου εγκεφαλικού (σε τι κόσμο ζούμε πια;;;;;), "τα φράγκα δεν είναι το παν. Κοίτα λίγο γύρω σου.. Άνθρωποι παν κι έρχονται! Άλλοι φτωχοί, άλλοι πλούσιοι, παρ' όλα αυτά είναι άνθρωποι και οι άνθρωποι κάποια στιγμή 'φεύγουν'. Τι να τα κάνεις τα λεφτά αν δεν μπορείς να σηκωθείς απ' το κρεβάτι; Η υγεία φέρνει την ευτυχία να το ξέρεις..."

Κι εκείνη τη στιγμή, άλλος ένας πλανόδιος επισκέπτης πλησιάζει το τραπέζι μας, διακόπτοντας αυτή τη φορά το μονόλογό μου πάνω που είχα ταυτιστεί με το ρόλο της Μητέρας Τερέζας. Ήταν ένας ηλικιωμένος, αξιολάτρευτος κύριος, που κρατούσε σφιχτά ένα χοντρό βιβλίο και ένα στυλό.

"Καλησπέρα σας, δεν θα σας απασχολήσω πολύ. Απλά θέλω, σας παρακαλώ, να διαβάσετε την πρώτη σελίδα αυτού του βιβλίου."

Στη σελίδα έγραφε:

Γεια χαρά! Είμαι η Κατερίνα Μ., 26 χρονών, και εδώ και δύο χρόνια πάσχω από καρκίνο. Οι γιατροί λένε πως η κατάστασή μου είναι μη αναστρέψιμη καθώς και οι δύο εγχειρίσεις μου ήταν αποτυχημένες. Σίγουρα, η πρώτη σκέψη που θα κάνατε θα ήταν ότι χρειάζομαι λεφτά και δε σας κατηγορώ. Ίσως ήμουν κι εγώ έτσι πριν καταλάβω το πόσο αξίζει να ζεις.. Γι' αυτό, θα ήθελα να μου κάνετε μια χάρη.. Και ας μη με γνωρίζετε.. Οι σελίδες που ακολουθούν είναι λευκές.. Θέλω να τις γεμίσετε γράφοντας μου κάτι ωραίο.. Κάτι που θα μου δώσει δύναμη να παλέψω όχι με το θάνατο, αλλά για τη ζωή, μία ακόμη μέρα..

Να χαμογελάτε πάντα!
Σας φιλώ,
Κατερίνα