Ήταν μία πολύ κουραστική ημέρα, αν και Σάββατο, και η ανάγκη να γυρίσω γρήγορα σπίτι είχε περιορίσει μέχρι και το οπτικό μου πεδίο.. Κοιτούσα, αλλά δεν έβλεπα τίποτα και ο σχωρεμένος Michael τραγουδούσε μες στ' αυτί μου σαν δαιμονισμένος. Κι εκεί που το θαύμα είχε επιτέλους γίνει και πάτησα το πόδι μου στο σταθμό του Μεγάρου Μουσικής (ω, ήμουν τόσο κοντά στο σπίτι.. Στις πιτζαμούλες που τόσο μου είχαν λείψει μετα το βίαιο, πρωινό ξύπνημα..), μία κοριτσίστικη λεπτή φωνούλα σκέπασε για λίγα δευτερόλεπτα τη φωνή του Μιχάλη, που εκείνη την στιγμή μου εκμυστηρευόταν πως ο έρωτάς του δεν ήταν η Billie Jean...
"Συγνώμη, να σας απασχολήσω για λίγο;"
" Βεβαία!" της απαντάω.. Μία μίξη του "βεβαίως" και του "βέβαια" που θα έκανα ούτως ή άλλως, ό,τι κι αν ήθελα να πω, λόγω της ανεξήγητης αμηχανίας που με πιάνει όταν μιλάω με άνθρωπο..
Το κορίτσι άρχισε να μου δείχνει τις υπέροχες χειροποίητες καρτούλες του, δεμένες ευγενικά με μία λευκή κορδέλα, και δικαιολογώντας μου ταυτόχρονα αυτή της την κίνηση λες και έπρεπε σε κάποιον να λογοδοτήσει για το ταλέντο της και το θάρρος της να βγει εκεί έξω στην, γεμάτη φιλαυτία, πραγματικότητα, όπου οι μισοί θα την περνούσαν για ζητιάνα και οι άλλοι μισοί για "απόφοιτη" του ΟΚΑΝΑ.
" Πήγα, ξέρεις, σε πολλά καταστήματα για να τις προωθήσω, αλλά μου είπαν πως οι κάρτες δεν φεύγουν κι έτσι αποφάσισα να αρχίσω να τις πουλάω στο δρόμο. Ξέρεις, είμαι άφραγκη εδώ και καιρό και πάλι καλά που ξεκίνησα εχθές να παραδίδω κάποια μαθήματα ζωγραφικής γιατί δεν ξέρω τι θα έκανα διαφορετικά. Έχω και αυτό εδώ το πινακάκι, 4 ευρώ. Νομίζεις ότι είναι πολλά τα 4 ευρώ γι' αυτό εδώ;"
"Όχι, αντιθέτως.." της απάντησα, θέλοντας να την πιάσω απ'τα μπράτσα και να την ταρακουνήσω τόσο δυνατά, να εξαφανιζόταν όλη η ασχήμια που ένιωθε για τον εαυτό της εκείνη τη στιγμή.
"Φαίνομαι για ζητιάνα, έτσι; Πρέπει οπωσδήποτε να ντυθώ πιο καλά την επόμενη φορά.. Και αυτό το παλτό θέλει αλλαγή.."
Ξαφνικά έπαψα να την ακούω. Αισθάνθηκα τόσο άσχημα που ένιωθε έτσι για τον εαυτό της -τον οποίο κάποιοι άλλοι θέλησαν να τον φτάσουν σε σημείο να βγει στο δρόμο για να πουλήσει τις υπέροχες κάρτες του- που απλά ο οργανισμός μου έθεσε σε λειτουργία την άμυνά του με το να μου φράξει τα τύμπανα. Αμέσως μετά την πολύ μικρής διάρκειας κώφωσή μου άρχισα να της διηγούμαι κι εγώ την ιστορία μου..
" Κι εγώ ψάχνω για δουλειά. Και για σπίτι διότι αυτή τη στιγμή με φιλοξενούν. Νιώθω άσχημα ξέρεις με το να μένω σε ξένο σπίτι... Αφού ώρες ώρες σκέφτομαι να πάρω καμιά κιθάρα και να βγω να παίζω στους δρόμους.."
" Ω, δεν ξέρω κι εγώ να σου συστήσω κάποια δουλειά... Ξέρεις, είναι ο κύριος Γιάννης εδώ πιο πάνω και παίζει κιθάρα στους περαστικούς. Ο κύριος Γιάννης έχει παίξει και με τον Σαββόπουλο, αλλά αυτό δεν το ξέρουν οι περαστικοί και τυχαίνουν μέρες που δεν του αφήνουν καθόλου χρήματα.. Ξέρεις κάτι; Έγω λέω να χτίσουμε ένα πορνείο για να ζήσουμε! Ούτως ή άλλως όλοι εκπορνεύονται στις μέρες μας.."
Δεν έχω βρει ακόμη τον λόγο που με έκανε να γράψω γι' αυτή μου τη συνάντηση... Ίσως νιώθω μίσος γι' αυτούς που δέχονται να υπάρχουν παιδιά, σαν αυτό το κορίτσι, που πουλάν το ταλέντο τους στη βρωμιά της Αθήνας.. Ίσως γιατί μέσα σ' αυτή τη βρωμιά, υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτηκαν έστω και για ένα δευτερόλεπτο ότι το κορίτσι αυτό είναι πρεζάκι ή ζητιάνα, ή ότι εγώ είμαι τρελή που κάθησα και μίλησα μαζί της.. Ίσως, όμως, γιατί τελικά είχε δίκιο.. "Ούτως ή άλλως όλοι εκπορνέυονται στις μέρες μας"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου