Πέντε το απόγευμα και ο ήλιος ακόμη περιμένει μπας και ξεκουνήσω απ' τον καναπέ. Επιτέλους, μπήκε η άνοιξη! Όχι ότι μ' αρέσει δηλαδή, αλλά φτάνει και το κρύο μωρέ παιδάκι μου, μας τίναξε φέτος.
Βάζω λοιπόν τ' ακουστικά στ' αυτιά μου -εγώ μια μέρα θα κουφαθώ εντελώς, να το θυμάστε- παίρνω το πρώτο λεωφορείο που βρίσκω μπροστά μου και κατεβαίνω στο Σύνταγμα. "Α, ωραίος ήλιος", λέω από μέσα μου.. Τι το' θελα; Μια που το είπα και μια που με περικύκλωσαν τα κτίρια και ξαφνικά σκοτείνιασαν τα πάντα. Και αφού βεβαιώθηκα ότι το σκοτείνιασμα δεν οφειλόταν σε δική μου λιποθυμία, αλλά στην ασχήμια της Αθήνας, δυνάμωσα τη μουσική και συνέχισα το δρόμο μου.
Κάπου εδώ είναι που στ' αυτιά μου εκτός από τον Benny Goodman έφτασε και ο ήχος από μια μπρεγκοβιτσική -ζητώ συγγνώμη απ' τον κυρ-Μπρέγκοβιτς, αλλά δεν έβρισκα καλύτερη λέξη- μουσική που με έκανε να θέλω να βγάλω τα παπούτσια και την τσάντα μου και ν' αρχίσω να χορεύω στους παραδοσιακούς ρυθμούς των Βαλκανίων. Τέσσερις πνευστοί και ένας κρουστός έφταναν για να μετατρέψουν την πλατεία Συντάγματος από ένα σημείο συνάντησης βιαστικών ανθρώπων σε ένα σημείο συνάντησης ανθρώπων που ξαφνικά σταμάτησαν να τρέχουν και άρχισαν να χορεύουν σε ρυθμούς Balkan.
Ποτέ δεν περίμενα ότι σε μια χαοτική πόλη τα πάντα γύρω σου, ακόμη και τα αυτοκίνητα, θα έμοιαζαν να χορεύουν στο άκουσμα μιας μελωδίας.. Ο Νίτσε είχε απόλυτο δίκιο.. Χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος..
