Το ρολόι βαράει ροκιές και ο κόσμος στους δρόμους κοπανιέται αλα πανκ. Ε, εγώ που πάω με ρυθμούς τάνγκο -σωματικά και εγκεφαλικά- είπα ν'αρχίσω να γράφω αυτά που βλέπω. Αν με δείτε να το γυρνάω σε σάμπα, σας εμπιστεύομαι απόλυτα την επιλογή ψυχιατρείου. Απλά να ξέρετε ότι απ'το μαύρο και το άσπρο, σίγουρα προτιμώ το πρώτο.
Παρασκευή 3 Μαΐου 2013
Μην απορείς, μητέρα
Μην απορείς, μητέρα, μην τρομάζεις
τούτα τα ποιήματα διαβάζοντας. Θα τα βρίσκεις, βέβαια,
λίγο στενάχωρα, σάμπως να θέλουν
από τις λέξεις μέσα να βγουν. Ίσως, ακόμα,
το γιο σου μέσα τους να μην αναγνωρίζεις. Κι όμως
δικά του είναι, μητέρα· αυτόν εικονίζουν.
Πάσχουν κι αυτά όπως κι αυτός από ασφυξία,
χάνονται μέσα τους, γυρίζουν, επιστρέφουν,
πάσχουν να βγουν από τις λέξεις όπως κι εκείνος
πάσχει να βγει από το πετσί του μέσα.
Μην απορείς, μητέρα, μην τρομάζεις· προ παντός
μη σε κυριέψει απελπισία· κάτι στηρίζει
το γιο σου, που εσύ δε βλέπεις:
μέσα του, από τα πόδια ως την κορφή, είναι μια κολόνα
που τον στυλώνει, τον κρατά μ’ όρθιο το κεφάλι,
που τον ψυχώνει, βήμα με βήμα, αγκώνα με αγκώνα,
μέσ’ απ’ ερείπια ν’ ανοίγει δρόμο και να προχωράει.
Ανέστης Ευαγγέλου (1937 - 1994)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου