Μία γαλαζοπρασινομπορντοροδοκόκκινη ιστορία

Κάποτε, λίγο το κήρυγμα της αδερφής μου -ωσάν μεγαλύτερη-, λίγο το υπέροχο μυαλό μου που πάντοτε ήξερε πότε έπρεπε να δουλέψει και πότε να ρεπάρει, βοήθησαν στο ηχηρό, αποφασιστικό μου "ΌΧΙ" στα γαλαζοπρασινομπορντοροδοκόκκινα "κοράκια" του Πανεπιστημίου, που περιμένουν πώς και πώς να έρθει ο Σεπτέμβρης για να επιτεθούν στα ανυποψίαστα "νεογνά" της Ακαδημαϊκής κοινότητας.

Και άντε, καλά εγώ.. Αυτά τα κακόμοιρα, ανασφαλή κοριτσάκια, τα οποία λες και μόλις βγήκαν από χριστουγεννιάτικη φάτνη -μαζί με την παρθενιά τους-, περιμένουν να μπουν σε "αγέλη" για να νιώσουν ότι είναι επιθυμητά από τον περίγυρο; Τα συναντάς την πρώτη μέρα, με τα κοτσιδάκια τους, τα σπυράκια τους, τα υπέροχα αθλητικά ρουχαλάκια τους και την επομένη νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε high class πορνείο, όπου παραδίδονται πανεπιστημιακά μαθήματα από διακεκριμένες τσατσάδες του χώρου!

Και σα να μην έφτανε αυτό, κατά την προεκλογική περίοδο των φοιτητών, είναι αυτά τα κοριτσάκια που, ενώ ξέρουν ότι υπερέχεις όχι τόσο ηλικιακά, αλλά κυρίως κάτι παραπάνω level αντίληψης, έρχονται με την απίστευτα εκνευριστική φωνή τους, λες και μόλις ρούφηξαν ήλιο από κάποιο μπαλόνι, για να σε πείσουν για το αντίθετο: ότι όχι μόνο δεν είναι χαζές, αλλά μπορούν να αναλάβουν και τα ηνία της φοιτητικής κοινότητας τρομάρα τους!

Κάπως έτσι βιώνω την κατάσταση ακόμα και σήμερα, 5 χρόνια μετά, που προσπαθώ να αποκτήσω αυτό το ριμαδόχαρτο που θα μου προσδώσει κύρος για να'χει να σκάει απ'τη ζήλια της η αδερφή του παππού της ανιψιάς της γιαγιάς μου!!

Μπαίνω κι εγώ η κακόμοιρη στο φουμπου και βλέπω τις φωτογραφίες που μου κότσαραν για προφάιλ πίκτσερ (με αγγλική προφορά παρακαλώ) όλα αυτα τα κοριτσάκια που προανέφερα, με τα πτυχία και τις ανθοδέσμες στα χέρια και αναρωτιέμαι -θέλοντας να τραβήξω τα λιγοστά μαλλιά μου- "Μα πώωωωωωωωωςςςςςςςς;;;;;;;;;"!! Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένα σατανικό γέλιο ηχεί στ'αυτιά μου -μην ειν'οι πολλοί καφέδες; Μην ειν'η συνείδησή μου;- και εικόνες απ'το πρόσφατο παρελθόν εμφανίζονται μπρος στα μάτια μου και με βασανίζουν. Ειν'τα χρωματιστά "κοράκια" που χαζογελάν και κάνουν νάζια στους καθηγητές, ενώ το αμέσως επόμενο λεπτό εμφανίζονται με το πτυχίο στα χέρια.

Και ξαναμανααναρωτιέμαι...............